شهرستان بهشهر از شهرستان‌های استان مازندران ایران است. از جمله شهرهای شهرستان بهشهر،خلیل‌شهر، بهشهر، و رستمکلا و دارای سه بخش به نامهای بخش مرکزی با دو دهستان میانکاله و کوهستان، بخش گلوگاه با دو دهستان کلباد و پنجهزاره، بخش یانه‌سر با دو دهستان شهداء و عشرستاق.
جمعیت بهشهر
طبق آخرین سرشماری جمعیت شهرستان بهشهر در سال ۱۳۹۵ بالغ بر ۱۶۸،۷۶۹ نفر می‌باشد و پس از شهرستان‌های بابل،ساری،آمل و قائمشهر پرجمعیت‌ترین شهرستان این استان می‌باشد.
تقسیمات کشوری
- بخش مرکزی شهرستان بهشهر
- دهستان کوهستان
- گرجی‌محله، آسیاب سر، کوهستان و شهید آباد (تروجن)
- دهستان میان کاله
- دهستان کوهستان
- بخش یانه‌سر
- دهستان شهدا
- دهستان عشرستاق
شهرها: خلیل شهر، رستمکلا و بهشهر
مشخصات تاریخی
شهرستان بهشهر یکی از شهرستان‌های استان مازندران است که از شمال به خلیجِ میانکاله، از شرق به شهرستانِ گرگان، از جنوب به دامنه‌های البرز و شهرستانِ دامغان و از غرب به شهرستانِ ساری و نکا محدود می‌شود. بهشهر به دلیلِ آب‌وهوای معتدل و بسیار مطبوعش، در طولِ تاریخ همواره موردِ توجّهِ گردش‌گران، دل‌باختگانِ طبیعت و شاهان و خوانینِ محلّی بوده‌است و وجود کاخ‌های متعدد در این منطقهٔ دیدنی از استان مازندران؛ گواهی برای این ادعاست.
بهشهر در طول تاریخ به نامهای مختلف از جمله «کبودجامه»، «پنجهزاره»، «نامیه»، «تمیشه»، «قره‌طغان» و «خرگوران» و «اشرف» خوانده شده‌است. طبقِ اسنادِ تاریخیْ این ناحیه در سالِ ۱۰۲۱هجریِ‌قمری توسّطِ شاه‌عبّاسِ اوّل خریداری شده و از آن پس بوده که نامِ «اشرف» یا «اشرف‌البلاد» گرفته‌است؛ یعنی شریف‌ترینِ شهرها که اقامت‌گاهِ شاه‌عبّاسِ اوّل در مازندران بود. «میرزاغلام‌حسین‌خانِ أفضل‌المَلِکِ‌مستوفی» (متخلّصِ به المعی، مترجم، مورّخ و ادیبِ عصرِ قاجاریه) در کتابِ «س‍ف‍رِ مازندران و وق‍ای‍عِ م‍ش‍روطه» (معروف به رکن‌الأسفار) وجهِ تسمیهٔ دیگری را هم برای اشرف ذکر می‌کند. او معتقد است زمانی که شاه‌عبّاس این شهر را به صورتِ مدرن و امروزی بنا نهاد، پاره‌ای از درباریان گفتند «هنا أشرفُ مِن فَرَح‌آباد» (که نامِ دیگراستراحت‌گاهِ تابستانهٔ شاه‌عبّاس بوده) و هم‌این کلمه به مذاقِ شاه خوش آمد و به عنوانِ نامِ این شهر برگزیدش. «اسکندربیکِ ترکمانِ‌مُنشی» (مورّخِ صفوی) در کتابِ «تاریخِ عالَم‌آرای عبّاسی»اش دربارهٔ بنای این شهر می‌نویسد: «باغ‌ها و عمارتِ عالی از قبیلِ کاخ، حمّام، تالارها و بیوتاتْ توسّطِ استادانِ چیره‌دست ساخته شده‌است.»
از جمله دیدنی‌های این شهرستان می‌توان به مواردِ زیر اشاره نمود: مجموعهٔ تاریخیِ سدِ عبّاس‌آباد (شاملِ جنگل، دریاچه، قصر، حمّام و برج‌های تاریخی)، مجموعهٔ باغِ صفوی (یا باغِ شاه)، عمارت چهل‌ستون (یا پارکِ ملّتِ فعلی)، بنای تاریخیِ چشمه‌عمارت، کاخِ صفی‌آباد، کاخِ صاحب‌الزّمان، امام‌زاده‌عبداللهِ سفیدچاه ، امام‌زاده عبدالله سارو، شبه‌جزیرهٔ میانکاله، خانهٔ قدیمیِ احمدعلی‌خانِ هزارجریبی، حسینیهٔ شیخ‌علی‌زاده، عمارتِ افغان‌نژادِ قره‌تپّه، غارهای التپّه، هوتو و کمربند (با قدمتِ هفتادهزارسال و شاملِ نشانه‌هایی از دورانِ یخچال، عهدِ آهن، نوسنگی و آغازِ پارینه‌سنگی)، روستاهای کِنِت، التپّه و تروجن (شهیدآباد)، برجِ آرام‌گاهیِ امیرکمال‌الدّین در روستای آسیابسر.چشمه آسیابسر، آتش‌کده و بقعهٔ بابلکانیِ روستای آسیاب‌سَر، پناه‌گاه حیاتِ وحشِ میانکاله، سنگِ‌چشمهٔ گلوگاه، آبشار زنگت، آبشارِ سنگِ نو، چشمهٔ پلنگ‌خِیْل، ارتفاعاتِ فَکِسْتِل، دریای چهارفصل، جنگلِ پاسَنْد، تپّه‌همایون، تالاب و منطقهٔ حفاظت‌شدهٔ زاغمرز، سایت‌موزه و تپّهٔ تاریخیِ گوهرتپه (به عنوانِ شاخصِ مطالعاتِ پیش از تاریخِ منطقه).
خلیج میانکاله بهشهر
شبه جزیره میانکاله بهشهر با طبیعتی بکر، محل اسکان پرندگان مهاجر، حیوانات وحشی در منطقه بوده و به عنوان یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین منابع حیات وحش در جهان به ثبت رسیده‌است. شبه جزیره میانکاله بهشهر با تپه‌های شنی ساحلی به طول ۵/۶ کیلومتر از دریا منفک می‌گردد. وسعت و به ویژه دهانه آن به نسبت کاهش یا افزایش آب کم و زیاد و کوتاه و دراز می‌شود. فضای شبه جزیره مرغزار نیمه مشجری است که عمده‌ترین درختچه‌های آن را بوته‌های انار و تمشک وحشی تشکیل داده‌اند. همه ساله صدها هزار پرنده مهاجر، از انواع فلامینگو، قو و غازهای خاکستری، پیشانی سفید، قره غاز، انواع اردکها و مرگوس کاکلی در این شبه جزیره فرود می‌آیند و به تولید مثل و زمستان گذارنی می‌پردازند.
